εφυγες πολυ βιαστικα..
σαν να σου εκλειναν το δρομο..
τα λογια σου λιγα μα ψευτικα ηταν..
και επειτα σιωπη..
προσπαθησα παλεψα να σε κρατησω εδω κοντα μου..
ηθελα να σε καταλαβω..
γνωριζω ομως οτι το ψεμα δεν εχει λογικη..
ηταν τοσο κοντα το ονειρο μου με τον εφιαλτη που πιστεψα στη σωτηρια μου..
και υστερα ηρθαν απειρες ομοιες μερες πικρας και μοναξιας..
δεν διαμαρτυρομουν πια οταν τρομαξα.
συνειδητοποιωντας πια πως εφυγαν τοσες μερες και εσυ ειχες χαθει στο πουθενα..
πιστευα παντα πως θα σε αντικρυζα θα ξαναπροσπαθουσες..
η τελευταια φορα ηταν ομοια με της υπολοιπες.
δεν την καταλαβα..
και οταν απο ασυναισθητο φοβο το ειδα αυτο που εγινε.. με την απουσια σου..
το αρνηθηκα...
τωρα πια δεν νοσταλγω τον πονο αφου ειναι εδω συνεχεια απο σενα..
η νηνεμια της ανυπαρξιας ειναι πιο μαρτυρικη εδω μεσα..
και εσυ φιλη μου απουσιαζεις απο εδω...
ξερω δεν θα εμφανιστεις ξανα..
δεν εισαι πια κοντα μου ..
και τα αλλοτινα μου ονειρα χωρις εσενα τωρα εξαργυρωνονται.....
αφου εσυ τωρα δεν εισαι εδω..
Ε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου