Ενα Κομματι Ουρανο...

Καθε πρωι στην ιδια φυλακη στο ιδιο μικρο κελι μου εδω πανω..
ζωγραφιστο σηκωνω το σταυρο μου..
Ενα κομματι απο τον ουρανο της θεσσαλονικης
εχω για καδρο στο μικρο παραθυρακι μου..
Ασπρα σπιτακια καπου βλεπω σαν εξοχικα να ειναι εκει μακρυα που ειναι..
και πρασινο βαθυ στις αδειες θεσεις πολλες..
 εχω για φοντο βουνα γυμνα μα συμπαθητικα ειναι οπως τα βλεπω απο εδω ..
Και εδω μεσα  σκορπιο το μυαλο μου στα χαρτια στα τετραδια μου..
 μα μια καταχνια τη σκεψη μου να μου τυλιγει
στο καδρο μου καρφωνεται η ματια μου
και απο το παραθυρο η ψυχη μου ζητα να φυγη...
ομως καθε μερα καθε ωρα καθε στιγμη με την καρδια μου και τον νου τραβω για το ονειρο μου.
μα το κορμι μου δεν μπορει να με ακολουθηση..
αποδημητικο πουλι χωρις φτερα λες και ειμαι μενω ανημπορος μεσα στο μικρο μου κελι..
αλλα εχω εξω συνεχεια το κεφαλι μου...
ετσι σαν οχι καταδικος απλα φυλακισμενος με την ελπιδα της λυτρωσης απο τη στενη μου φυλακη..
φαρδαινω καθε μερα με το νου μου τους τοιχους.
πεταει εξω ο νους μου η σκεψη μου..
μα το κορμι μου εδω μεσα δεμενο μενει και ριζωνει.
σαν ενα πουλι σε αξοβεργα..
καθε μερα καθε ωρα καθε στιγμη...
τωρα συννεφα φορτωμενα εξω με οξινη βροχη..
και τα γραφτα μου εδω μεσα..
να αναπαυουν της σκεψεις μου...
Ε!