Μεθυσα Χθες...

Νυχτα..
ο ανεμος εξω να φυσαει δυνατα..
και το μικρο σπασμενο μου τζαμι να τρεμοπαιζει απο τον αγερα..
οι σκιες εξω να αλλαζουν ρολο..
το σπασμενο μπουκαλι βοτκα κατω στο πατωμα εχει κρατημενη μια γουλια μεσα ακομη...
το μεθυσι μου εχθες για σενα βαρυ..
αλλα η απεχθεια στη μυρωδια που εχει το κελι μου ειναι ασχημη..
ακομη και το στομα μου μυριζει βοτκα και κανουν τα ματια μου να δακρυζουν απροσκοπα..
καταντια να πω ξεπεσμος να γραψω η αδιαφορια δεν ξερω..
το κορμι μου κειτεται στο παρον μα ο λογισμος μου σκιρταει πισω στο παρελθον..
γυριζει πισω σε σενα..
δευτερη μερα μετα το μεθυσι μου και ουτε σαλεψα  απο το μικρο στενο κρεβατι μου..
που και αυτο μετα βιας με χωραει..
η ασχημη  και οχι αποστειρωμενη μυρωδια του ιατρειου εδω  καταφερνει και τρυπαει τα ρουθουνια μου..
ξυπνησα και εφυγα γρηγορα για το δικο μου χωρο να δω τι εγινε...
μπαινω στο κελι μου και το βλεπω ολο χαλια πολυ μεσα..
παντου ολα τα γραφτα μου τα τετραδια μου κατω σκορπισμενα..
στο πατωμα και η φωτογραφια σου..
καθομαι και αναρωτιεμαι μηπως μπηκες εσυ εδω και το εκανες ετσι..
η να το αφησα  μονος μου...
τωρα ξανα και ξανα ειναι οι ερινυες σταλμενες  απο ενα βαθυ γιατι..
το τζαμι ακομη τρεμοπαιζει αλλα ο ανεμος μου μαστιγωνει το προσωπο μου..
τι το ηθελα το ποτο αφου δεν το αντεχω..
θεε μου ποσο αδυναμος ειμαι ουτε τη φωτογραφια της μεθυσμενος δεν μπορω να της σκισω...
ακομη και τωρα η θολουρα στη μνημη μου και στα ματια μου μπερδευει της διαστασεις...
Ε!