η Πικρα μου..

Νυχτα..
περνωντας ολα τα ακρα ορια του πονου..
βλεπω να ξεφτιζει η ζωη μου..
αρπαγμενος  ειμαι στα γραφτα μου να μην με παρει απο κατω..
μια γραφω και μια μιλω μονος μου εξω στα αστερια του ουρανου..
η ζωη μου εδω σαν τραγωδια ειναι..
χωρις δικαιοσυνη χωρις λογικη ξερω καλα ολα θα καταληξουν εκει που αρχισαν..
στν μεγαλη μελαγχολια της ανυπαρξιας και της μοναξιας μου εδω..
ολα εδω πανω ειναι τραγικα και χωρις καμια εξαιρεση..
οσοι ηρθαν κοντα μου και εφυγαν πηραν και κατι απο μενα..
τωρα πια δεν υπαρχει κανενα δωρο μου να τους προσφερω..
εμειναν μοναχα οι πληγες μου..
μαζι και  θλιμενη μου ψυχη που καποτε ονειροπολουσε..
φαντασιωμενη με την αισθηση της αιωνιας φιλιας..
δε μετανοιωσα ποτε για της φιλες μου..
λυπαμαι ομως που εζησα και ζω ακομη  μεσα σε 4 τοιχους..
ξερω κανεις δε θα με θυμαται σε λιγο..
μοναχα μονο η τελευταια μου μεγαλη φιλη η μοναξια μου..
και αυτη θα με θυμαται για να γελα..
τους παραλογισμους μου των μεγαλων στιγμων..
σου εγραφα συνεχεια και καθε μερα  γραφτα μεσα απο τη σκεψη μου..
σε ζωγραφιζα εδω μεσα χωρις χρωματα  μονο με το αιμα του χεριου μου..
αποφασισμενος ειμαι σε ολα να βαλω ενα τερματισμο..
αφου αγγιζω τα νηματα της μεγαλης μου πικρας..
δε νιωθω ηρωας πιστεψε με   δε νιωθω τιποτα  πια..
αισθανομαι μονο μεγαλη πικρα..
Ε!