Αμαρτια και τυψη ...

.γραφω σημερα..
για να στειλω τον εαυτο μου στο κολαστηριο  της αμαρτιας μου..
μικρος καημος αυτο το κρυφο χαιδολογημα ειναι..
και ολη η τρυφεροτητα στα δακτυλα μπλεγμενη να ειναι..
παντα ασυμβιβαστος..
σε στιγμες μικρες σε ανεκτιμητες και σε κλεμμενες.
συμπληγαδες παντου και η δικη μου αργω ξυλοδαρμενη και παραδομενη  να ειναι..
δεσμιος κατω απο την γεφυρα των στεναγμων να θρηνω..
η τυψη μου να κονταροχτυπιεται με την ηδονη..
δεν ξερω ομως ποια ειναι αδικημενη..
ξερω θα ερθει καιρος που η ζωη μου δεν θα ειναι πια κλεμμενες στιγμες...
θα ερθει ο καιρος που το σωμα θα φωναζει ελευθερα οσα τα χειλη μου δεν τολμουν να σου ψιθυρισουν..
θα ερθει ο καιρος λεγω που θα ζωγραφισω ενα μεγαλο παρον συνειδητη μου αμαρτια..
θαρθει ο καιρος...
ποσο μπορει ακομα να αργησει ενα αυριο..??
και αν γραφω για να την κολαση της ψυχης μου η ζωη μου χανεται παλι στην αβυσσο της ταραγμενης εδω μεσα ανθρωπιας μου..
κολαση της ψυχης και της σκεψεις μου ειναι οταν ερχεται η νυχτα..
και οι περασμοι σαν αντρας μεγαλοι . να με μολυνουν θελουν   η να ανακοψουν την τρελλα του μυαλου..
και αν ειμαι μονος μου εδω με τους ανικανοποιητους ποθους μου να με κυκλωνουν κογχαζοντας μεσα μου..
για να αντισταθω στο πειρασμο του παθους και της ηδονης..
αρχιζω και γραφω μια ιστορια ενος ονειρου εκει που να τελειωνει το φυσημα του ανεμου..
και εδω στο χωρο το μικρο μου την ιδιοτελεια των ενστικτων και της αμαρτιας του παθος και της ηδονης δεν την αφηνω να γινει πραξη..
Ε!