Σκορπιος..

 Ηρθες τοτε θυμαμαι..
και Εδω στο μικρο μου χωρο που ζω..
εφιαξα ενα μικρο εικονοστασι εγω ο απιστος και εμαθα χιλιες προσευχες..
εσκυψα και σε καμαρωσα εγω του τοτε που ημουν αγριμι του βουνου..
μεσα στην λιμνη τον καθρεπτη  τη μορφη μου ειδα και ημερεψα..
ξεχασα το δηλητηριο εγω ο σκορπιος της γης..
και εγινα εδω μεσα ενας ταπεινος γραφιας της μερας και της νυχτας..
εγω το μοναχικο και ομορφο της νυχτας νυχτολουλουδο..
αναμεσα μας τι να σταθηκε δεν ξερω..
αναμεσα μας τι θα απομενει δε γνωριζω..
εφυγες....
αυτο μονο ξερω ..
και ξαναγινα το αγριμι του βουνου το ανημερο ο σκορπιος της γης..
με το φαρμακερο του δηλητηριο..
 εγινα παλι το αγριοπουλι της νυχτας το μοναχικο και το μαραμενο της νυχτας νυχτολουλουδο..
ξαναγινα τωρα απιστος που εφυγες απο κοντα μου..
μα και ξεχασα ολες της προσευχες μου..
μα ποιος θα γκρεμισει το εικονοστασι που εφιαξα εδω μεσα..
ποιος το κερι που αναψα μπορει να σβησει..
ποιος το καρφι το πυρινο που εχω μεσα μου μπορει να βγαλει απο τη ψυχη μου..
αφου εσυ εφυγες ..
και εγινα παλι ο σκορπιος....
Ε!