η Σιωπη σου..

Οχι δεν θα σου πω να μου μιλησεις..
δεν θελω να επεμβω στη σιωπη σου που εχεις για μενα..
ισως αυτη η σιωπη σου να πλαθει το αληθινο σου προσωπο που εσυ εχεις..
μα τωρα πια δεν μπορω να κλαιω την ομορφη παρουσια σου που ειχες οταν ηρθες εδω..
ουτε το μυθο σου κλαιω πια..
κρατω ομως τη παρουσια σου στη ζεστη αγκαλια μου και κλαιω πανω στα γραφτα μου...
κλαιω για οσα σου εγραψα που τωρα εμειναν ορφανα αφου ποτε δε με ειδες..
μεινανε ορφανα ολα τα γραφτα μου απο σενα εσυ που τα εκλεισες εξω απο τον ουρανο..
που καποτε σε κοιταζανε..
αλλοκοτη ειναι η ζωη μου εδω μεσα σαν νεκρη ειναι απο τη θυμηση σου..
μια αναποληση ομως μου τα χαιδευει τρυφερα μεσα μου..
και βλεπω να αναβουν πυρσοι τα ιδια παθη  παλι εντος μου..
ατελειωτη νυχτα αποψε στη δικη σου σιωπη..
δε ξερω με τι ελαιο καιει το λυχναρι του μυθου σου εκει..
και γεμιζει με οραματα τη σκεψη μου αποψε..
βουβη ειναι εδω η νυχτα στο κελι μου απο τη μεγαλη σου σιωπη...
Ε!